Agios Nikolaos

23 september.
Vandaag rijden we weer verder. We willen naar het schiereiland Mani.  Dat is de middenvinger van de Peleponnesus en de meest woeste met de hoogste bergen. Koroni heeft op ons niet zo'n bijzondere indruk gemaakt. Het haventje is aardig, maar het toeristenseizoen is duidelijk afgelopen en op zondag is er sowieso weinig leven in de brouwerij. Ook op de camping is het rustig. 
De route van Koroni naar Kalamata is er een van familiebadplaatsen, zandstranden en veel privé kamerverhuur.

In de buurt van Messina kopen we bij een stalletje langs de weg groente en fruit. We zijn snel in Kalamata, stad van de grote zwarte, ontzettend lekkere olijven. Kalamata heeft ons niet zo veel aantrekkelijks te bieden. Wel is er aan de rand van de stad een LIDL, waar we de rest van onze boodschappen inslaan. We lunchen in het centrum en overleggen hoe we nu verder zullen rijden. Het was eerst de bedoeling om via Sparti en Gytheo naar het zuiden van de Mani te rijden. Een grote omweg, maar wel makkelijker bereisbaar dan de kustweg. We hebben gelezen, dat de kustweg een heel mooie route is, maar dat je geen gelegenheid hebt om ervan te genieten vanwege alle haarspeldbochten en smalle straatjes waar je met de camper nauwelijks doorheen kunt. Dat zien we eigenlijk niet zo zitten. Maar na alle voors en tegens afgewogen te hebben besluiten we toch de kustweg volgen.
Het is al laat in de middag en zodra we hoog in de bergen zitten begint de lucht te betrekken. We rijden nu door een woeste verlatenheid, langs rotsachtige en naakte heuvels en komen soms door verlaten dorpjes. Af en toe passeren we een slaperig dorpje met een taverne waar oude mannetjes trictrac spelen. Overal zien we lage, stenen muurtjes als afscheiding, het doet een beetje aan Connemara in Ierland denken. En bijzonder veel kapelletjes en kerken, die vaak al heel oud zijn maar ongelofelijk goed geconserveerd. In het landschap worden de olijfboomgaarden afgewisseld door diepe inhammen. Onze Snooper praat maar door, zij doet niets anders dan ons waarschuwen voor weer een scherpe bocht. Het is alsof we met z'n drieën in de wagen zitten. De lucht wordt steeds donkerder en grimmiger. Af en toe zitten we in een plensbui. 

Bij het vissersplaatsje Agois Nikolaos stoppen we voor de nacht.

We parkeren Betty naast de taverne op een parkeerterrein, waar ook de vissersbootjes gebreeuwd worden. Bij de taverne vertellen ze dat ze geen problemen hebben met campers die komen overnachten, maar wel graag wat komen eten of drinken, please.
Zodra we ons hebben geïnstalleerd komt camper nummer 2 en nummer 3 en nog later nummer 4 langszij. De lucht wordt ondertussen pikzwart en dan breekt het noodweer pas echt goed los. Nu kunnen we geen kant meer op.

Binnen de kortste tijd staat het hele parkeerterrein blank. Als dan ook nog de kerkklokken beginnen te luiden wordt ik toch een beetje nerveus. Zitten we wel veilig hier?

De zee is op nog geen 3 meter afstand van ons en ze is behoorlijk onstuimig.  Witte schuimkoppen slaan tegen rotsen. Er staat alleen een stenen muurtje als afscheiding. Maar omdat er geen activiteiten zichtbaar zijn op de kade en de stortbui heel langzaam overgaat in gewoon regenen vallen we toch in slaap.