Het treintje van Diakopto naar Kalavitra

18 oktober.
We hebben een paar dagen helemaal niets gedaan en daarom waren er ook geen reisverhalen. Deze keer een extra lang verhaal:
We kampeerden twee dagen in Isthmia en toen deze camping winterslaap ging houden zijn we naar de noordkust van de Peleponnesus gegaan, naar een camping in de buurt van het dorpje Akrata. Daar hebben we wat gerelaxed en gezwommen, met in het achterhoofd dat dit wel eens de laatste dagen kunnen zijn, dat het nog strandweer is. 

Op de dag van vertrek kwam de regen met bakken uit de lucht, waardoor we genoodzaakt waren om nog een dag langer te blijven. Het was op dat moment onzinnig om verder te reizen. De regen veroorzaakte gevaarlijke situaties op de weg door de vaak diepe gaten, die je niet goed kon zien. We zagen wel dat de rivier naast de camping enorme modderstromen richting zee bracht, deze was voor de kust helemaal geel. Gelukkig was de volgende dag de lucht weer blauw, maar het was wel een stuk koeler en het waaide erg hard.
Dat was voor ons geen bezwaar, want wij wilden die woensdag naar het verderop gelegen vissersplaatsje Diakofto gaan. Vandaar uit rijdt er 3 x per dag een treintje door de Voraikoskloof naar het bergdorp Kalavitra. Dit traject wordt beschouwd als één van de mooiste treinritten van Europa en het is daarom een toeristische attractie. Op de steile delen van het parcours wordt het treintje een tandradbaan en gaat het langzaam omhoog. Gebouwd in 1886 moet dit een indrukwekkend stukje techniek voor die tijd zijn geweest. 
Direct naast het station in Diakofto zien we het oude stoomtreintje staan. Hij staat te glimmen en te pronken en poseert als het ware voor de foto’s die van hem als oude dienstdoener worden gemaakt.

Tegenwoordig rijdt er zo'n supersonisch treintje, voorzien van airco. 

Op het station van Diakofto wacht ons een teleurstelling, want het treintje rijdt vandaag niet vanwege op de rails gevallen rotsblokken. Dat hebben wij weer! Er rest ons niets anders dan samen met een andere camperaar/lotgenoot op zoek te gaan naar een geschikte overnachtingsplek aan het strand.

De volgende dag hebben we meer succes. Het is prachtig weer en het treintje rijdt vandaag wel. Dus boemelen we deze ochtend in een modern treintje over een historische tandradbaan. Zodra we Diakofto hebben verlaten, rijden we slingerend langs diepe kloven naar boven.

De trein wurmt zich door donkere tunnels, manoeuvreert over verschillende bruggen en schiet onder uitstekende rotswanden door. Dan zet de machinist het tandrad erop en stijgen we met hellingsgraden van wel 25 graden. We passeren watervallen, wildwaterstromen en rotspartijen met stalactieten. Wat een spektakel is dit!

Halverwege de rit ligt het gehucht Zachlorou.

Het stationnetje heet Mega Spileo, naar het klooster in de buurt. De terrasjes van tavernes liggen direct langs het spoor en er zijn 2 hotels, verder niets. Je kunt er prima bergwandelingen maken, bijvoorbeeld naar het klooster. Je loopt dan langs niet ongevaarlijke smalle ezelpaadjes en soms diepe ravijnen. Wij zijn niet zulke berggeiten en blijven daarom rustig zitten tot de trein weer verder rijdt.
Na 65 minuten heeft het treintje 23 km gereden en 750 meter geklommen en dan arriveren we in het bergdorp Kalavitra. Het is een charmant plaatsje en - voor Griekse begrippen - opvallend schoon. We begrijpen nu ook waar de naam vandaan komt. Kala Vytra betekent namelijk 'goed water' en dat is er volop! We lopen langs een bron waar de volgende tekst op staat: " Verspil mij niet, want ik ben het leven op deze planeet " zo wordt ons uitgelegd door een Griek, die ons ziet worstelen met de Griekse letters. 
In de hoofdstraat vinden we de bekende winkeltjes met souvenirs, wintersportkleding, natuurproducten, ingemaakt fruit en honing.

Heel veel honing en - naar men zegt - de beste honing van de Peleponnesus. Verder zijn hier veel restaurants en hotels, want het is een echte wintersportplaats. Zo'n 10 kilometer verderop kun je op maximaal 2400 meter hoogte skiën. 

Kalavitra is een historische plek, omdat hier in de omgeving, in het klooster Agia Lavra in 1821 de Griekse revolutie is begonnen. Kalavitra is ook een getraumatiseerd dorp, want in de Tweede Wereldoorlog heeft hier een afschuwelijke gebeurtenis plaatsgevonden. In december 1943 werden alle mannen en jongens boven de 13 jaar ge-executeerd door de nazi's. Aanleiding was het verzet van de partizanen in de Peleponnesus tegen de Duitse bezetters. In een veldslag kwam een heel Duits bataljon om het leven en de burgers van Kalavitra werden verdacht van hulp aan het verzet. Hierop werd het stadje binnengevallen en werden alle burgers bijeengedreven in een schoolgebouw. Van daaruit werden de 1436 mannen afgevoerd naar een plek waar ze werden ge-executeerd. De vrouwen en kinderen werden de kerk in gedreven, waarna deze door de bezetter in brand werd gestoken. In blinde paniek wisten de vrouwen uit de kerk te ontsnappen om even later te constateren dat niet alleen de kerk, maar het hele dorp was platgebrand en de mannelijke bevolking uitgemoord.

De kerk is heropgebouwd, maar de klok blijft altijd staan op 14.34 uur, het moment waarop de executie plaatsvond.

Ook de school werd gerestaureerd. Hier bevindt zich nu het oorlogsmuseum, waar het verhaal van de burgers van Kalavitra verteld wordt en de gruwelen van de holocaust zichtbaar zijn. Hier vind je ook de foto's van alle 1436 slachtoffers.

Wij bezoeken dit museum, dat alleen toegankelijk is via een zij-ingang. De hoofdingang is voor altijd afgesloten, als herinnering aan wat is gebeurd in december 1943. Even buiten de stad op een heuvel staat een groot monument waarop de namen van de slachtoffers gebeiteld staan. 

Om 17.00 zijn we weer terug in Diakofto. Betty staat bij het station geparkeerd en na een uurtje rijden nemen we afscheid van de Peloponnesus en rijden via de Rionbrug weer naar Centraal Griekenland.  In Agios Nikolaos parkeren we Betty op het havenhoofd naast een Duitse camper voor de nacht.