Poros

10 oktober.
Het is rustig in Galatas. Er zijn bijna geen toeristen. De tavernes zijn bevolkt met Griekse mannen, die naar televisie kijken. Er is slechts één café waar uitsluitend jonge meiden komen en daar zie je dan weer geen mannen. Het begint sowieso wat saai te worden in de kleinere dorpjes. Wij hebben vannacht als enige camperaar op de kade gestaan. 
Deze ochtend gaan we met de veerpont naar het eiland  Poros. We nemen de fietsen mee, het eiland is niet zo groot. De hoofdstad van het eiland ligt in terrassen boven de haven en is uiterst charmant. De zon laat het vandaag afweten en het is zelfs licht gaan regenen. We fietsen een rondje door Poros stad en vluchten dan een restaurantje aan de boulevard binnen, want het houdt op met zachtjes regenen. 
Na de lunch besluiten we weer terug te gaan naar Galatas en de fietsen weer op de drager te bevestigen. Dat wordt helemaal niks meer met die fiets van Henk, hij kan mij niet bijhouden zonder trapondersteuning en het is bijna overal heuvelachtig. Bovendien blijft het zachtjes regenen. Prima weertje om auto te rijden en als we nu - in plaats van morgen - richting Korinthe gaan zijn we daar aan het eind van de middag.  Korinthe ligt ongeveer 100 kilometer noordelijker en na een voorspoedige reis arriveren we er om 17.00 uur. 
De zon laat zich ondertussen ook weer zien. We rijden via kruip door - sluip door weggetjes  naar de grote parkeerplaats van Oud-Korinthe, waar de opgravingen liggen. De bedoeling is om hier te blijven staan, want volgens de reisgidsen mag je hier met je camper overnachten. Dat wordt ook bevestigd door een souvenirverkoper, alleen is over een uurtje iedereen hier vertrokken en dan staan we wel heel erg eenzaam op deze heuvel. Dat voelt niet goed. Waar zijn alle camperaars gebleven? Is voor iedereen de vakantie al ten einde?
Ik wil hier weg, ik wil mensen om me heen zien.  Dus rijden we weer naar beneden en komen via smalle weggetjes bij een tunneltje van 2.80 hoog, waarachter de bewoonde wereld ligt. Mijn God, wat een doolhof is het hier. Nu had Snooper moeten gaan piepen, maar er gebeurt niks. Dit stukje Griekenland zit blijkbaar niet in het programma. Henk moet achteruit rijden tot 'ie ergens ruimte heeft om te keren. Uiteindelijk komen we terecht bij een z.g. Camper-stop, waar we hartelijk worden ontvangen door de eigenaar. We zijn de enige gasten en even later zitten we gezellig met de hele familie aan een grote ronde tafel onder het genot van Griekse koffie met zoetigheid. De familie bestaat uit drie generaties, die - voor zo ver wij begrijpen - allemaal in hetzelfde huis wonen. Ze willen van alles over ons weten, maar ondertussen weten we ook welke familieleden zijn geëmigreerd en hoe het met ze gaat. Dit is een leuke ontmoeting met een wel heel bijzondere, gastvrije familie! Er is ook nog een tante, die is overgekomen uit Amerika. We zijn wat blij dat ze er is, zodat ze als tolk kan fungeren, want ons Grieks is niet zo best. Maar dit voelt allemaal een stuk prettiger aan dan daar boven op die heuvel.