Dresden

2 juni

We hadden verwacht dat het met Hemelvaartsdag wel gezellig druk zou worden in Dresden, maar door de regen en de kou zijn veel toeristen weggebleven. Ook de camperplaats aan de rand van de stad is rustig. Tramlijn 9 brengt ons linea recta naar naar het centrum en daar wacht ons verwondering en verbazing. We hadden niet verwacht dat de stad zo mooi was. Als we de Augustusbrug passeren zien we de Semperopera en de Kathedraal St.Trinitatis. Op de Theaterplatz stappen we uit de tram en lopen door naar het beroemde Zwinger, terwijl  aan de andere kant van het plein het Residentzschloss lonkt. Alsof je in een ander tijdperk bent terechtgekomen, zo bijzonder is het allemaal. Het doet een beetje Italiaans aan hier. 'Florence aan de Elbe' wordt Dresden dan ook heel toepasselijk genoemd. Heel kort samengevat was het August de Sterke, keurvorst van Saksen en later ook koning van Polen ( vanaf 1697) en zijn zoon die van Dresden een van de mooiste baroksteden maakten. Maar in de nacht van 13 op 14 februari 1945 bleef er van het historische centrum bijna niets meer over, toen Britse en Amerikaanse vliegtuigen een bommentapijt over de stad legden en 15 km2 van de  binnenstad met de grond gelijkmaakten. Tussen de 25.000 en 40.000 mensen kwamen om het leven en waarom deze bombardementen plaatsvonden is nooit duidelijk geworden. In militair opzicht was Dresden volkomen onbelangrijk, alle afweergeschut was al sinds januari verplaatst naar het oostfront. Opvallend is dat de meeste kunstschatten al voor de bombardementen waren overgebracht naar bunkers buiten Dresden. De stad is ondertussen als een feniks verrezen uit de as van die verschrikkelijke vuurzee.  In 1951 is men begonnen met de wederopbouw, waarbij zoveel mogelijk is uitgegaan van oude tekeningen en foto's. Zo hebben de ruïnes van de grote Frauenkirche er 45 jaar lang gestaan, maar de kerk en zijn omgeving is de laatste 10 jaar weer helemaal in oude stijl herbouwd, door zoveel mogelijk gebruik te maken van de uit de ruïnes gehaalde oude materialen. Ook van de schade door de watersnoodramp, die is ontstaan door de overstromingen in 2002 waarbij het Hauptbahnhof, de Semperopera en het Zwinger veel te lijden hadden is niets meer te zien.  Heel opvallend zijn de 78 beelden van heiligen en keurvorsten die op de buitennissen en balustrades van St. Trinitatis kathedraal staan. Zo vanuit de verte lijken het mensen, die op het punt staan van het dak naar beneden te springen. De kathedraal is de grootste kerk van Sachsen en is ontworpen in Italiaanse barokstijl. Er is een schitterende uit houtgesneden kansel. Een zijkapel is ingericht als oorlogsmonument. Wij bezoeken in het Zwinger de tentoonstelling 'Oude meesters'. De collectie is één van de beroemdste op het gebied van de Europesche schilderkunst en omvat werken van Duitse, Italiaanse, Hollandse, Vlaamse, Spaanse en Franse meesters uit de 14e t/m 18e eeuw.  Verder is er nog een porseleinverzameling, die op Topkapi na, het grootste ter wereld is. Naast het beroemde Meisnerporselein bestaat de collectie uit Chinees en Japans porselein uit de tijd van de Han- tot de Tangdynastie. Ook is er een verzameling pronkwapens en bezittingen uit de tijd van August de Starke te zien en nog veel meer. 
Helaas kunnen we niet naar binnen bij de Semperopera, want er is een optreden en wij hebben geen uitnodiging. Eigenlijk is het wel genoeg voor de eerste dag. We zijn allebei doodmoe van alle indrukken. Daarbij komt ook nog dat het blijft regenen, niet normaal meer. De Elbe is alweer buiten haar oevers getreden. De volgende dag maken we opnieuw een tramritje naar het centrum. Op het Bruhische terras bekijken we de binnenstad van bovenaf. Dit flaneerterras wordt 'het balkon van Europa' genoemd vanwege het uitzicht over de Elbe en de overkant van de stad. Er staan prachtige beelden van belangrijke figuren uit de 18e en 19e eeuw en die van keurvorst Moritz uit het jaar 1553. We lopen door naar het museum Albertinum, vernoemd naar de Saksische koning Albert en ook hier is August de Starke de grondlegger van de kunstverzameling. De schilderijententoonstelling 'Nieuwe Meesters' vinden wij nog mooier dan de 'Oude Meesters' in het Zwinger. Er hangen naast meesterstukken van Caspar David Friedrich, werken van o.a.  Carus, Dahl, Richter. Liebermann, Monet, Renoir, Gauguin en Otto Dix. Verder is er nog een prachtige skulpturenverzameling van klassiek tot modern. Daarna wandelen we nog wat door de binnenstad en bekijken de etalages van winkels met het prachtige Meisnerporselein. Je schrikt van de prijzen en daarom ga ik maar niet met Henk naar binnen. Een kop-en schotel van echt Meisner porselein kost hier al gauw € 500,-- ( PER STUK WEL TE VERSTAAN). Men zegt dat Meissens porselein het duurste porselein van de hele wereld is. Je zal er maar eentje laten vallen. Er is nog heel veel te zien in Dresden, maar mijn knie begint weer pijn te doen en is tamelijk opgezet. We besluiten om de volgende dag Dresden te verlaten, maar nemen ons voor er snel weer eens terug te komen. We gaan naar Meissen toe, zo'n 30 km van Dresden vandaan. We willen hier graag een stukje van de Elberadweg fietsen, maar dat gaat mooi niet door. Je fietst zo de Elbe in als je niet oppast, hele stukken fietspad staan onder water. Ondertussen is het weer behoorlijk opgeklaard, zodat we op ons gemak Meissen kunnen verkennen. Het stadje is schilderachtig gelegen aan de Elbe. Opnieuw dank zij August de Starke kreeg het betekenis toen hij zijn porseleinfabriek in 1708 verhuisde van Dresden naar de Albrechtsburcht, het kasteel op de granieten rots, dat in 1524 werd gebouwd. Vanwege zijn geïsoleerde ligging was het bijzonder geschikt om de geheimen van het 'witte goud' te bewaren.  Nu staat de fabriek iets buiten het centrum en kun je er een rondleiding krijgen. Hun logo is erg herkenbaar : twee gekruiste zwaarden. Het marktplein, de Heinrichplatz en de straatjes en trappen naar de burchtheuvel zijn de bijzondere plekken van het stadje.  De Frauenkirche met porseleinen klokken is heel speciaal. Het vervelende is echter, dat mijn knie steeds dikker wordt. Fietsen gaat nog wel maar lopen niet meer. Als laatste gaan we daarom met een lift naar de bovenstad, naar het historische centrum waar de Albrechtsburcht is. Het is nu een museum, dat net zo graag wordt bezocht als de daarnaast liggende Dom, waarvan het interieur schatten herbergt. Daarna gaan we weer terug naar Betty en bezinnen ons op de volgende bestemming, want dat ik een paar dagen volkomen rust moet nemen is ondertussen wel duidelijk.