De Route Napoleon

7 oktober.
 Over departementale wegen rijden we richting Grenoble. Het is wat regenachtig, maar tijdens het rijden maakt dat niet zo veel uit. Onderweg vult een penetrante lucht mijn neusgaten. Henk ruikt natuurlijk weer niks. Een slechtwerkend reukorgaan heeft soms zijn voordelen. Blijkt dat de koelkast niet werkt. Of dat nou komt door de ijle lucht in St. Foy of doordat Betty tamelijk scheef stond geparkeerd weten we niet. Gelukkig doet 'ie het weer nu we in het dal zijn. De inhoud van het vriesvak verdwijnt in de poubelle en bij de Super leggen we een nieuwe voorraad aan.  Ondertussen klaart de lucht op en wordt het warmer. Het verschil in temperatuur met St. Foy dat op een hoogte van 1500 meter ligt is groot. Bij het dorpje Vizille overnachten we op een camping en de volgende dag reizen we over de N 85, de Route Napoléon, verder naar het zuiden.

8 oktober. 
 De rit over de Route Napoléon voert ons door mooie streken. Op het eerste deel vanaf Grenoble volgt de route het dal van de rivier de Isere. Rechts de kalksteenformaties van het Natuurpark Vercors, links de contouren van de Franse Alpen. We passeren middeleeuwse dorpen, af en toe afgewisseld door een grotere plaats. Maar nergens heeft een historisch feit zo'n impact gehad op de omgeving en de plaatsen als het passeren van Napoleon en zijn handvol soldaten (iets meer dan 1000) op weg naar zijn laatste termijn als heerser in Parijs. Napoleon is echt overal: in opschriften op bordjes en gedenkstenen, aan gevels van grote en kleine gebouwen, uithangborden van hotels waar hij NIET geslapen heeft en restaurants waar hij NIET gegeten heeft. De Napoleonverering door de Fransen druipt er vanaf. 
We komen vroeg in de middag aan in de provinciehoofdstad Gap, waar we zullen overnachten. We hebben nog uren de tijd om in het centrum wat rond te kijken, een terrasje te pakken en te shoppen. De volgende ochtend rijden we door naar Sisteron. Al vanaf verre doemt de citadel van Sisteron op. We parkeren Betty aan de rand van het bastion en na een flinke wandeling staan we boven. Vanaf het terras van de citadel is er een mooi uitzicht over de stad met zijn dicht op elkaar gebouwde huizen. Het oudste gedeelte van de citadel zijn de ruïnes van de 14e-eeuwse kapel. Aan de zuidzijde van het stadje zijn drie torens van de oude vestingmuur uit de 14e eeuw te zien. Van onderaf is de indruk van het verdedigingswerk op de rots al indrukwekkend, boven is het uitzicht op de rivier de Durance spectaculair. Ik zie geen bootjes, maar kan me voorstellen dat er vroeger geen nautische sluiproute mogelijk was. De eerste de beste kei die ze van de citadel naar beneden zouden gooien was ongetwijfeld raak. Iedereen die destijds in deze streek op pad ging moest hier wel passeren en dat was de Romeinen, die dol waren op dit soort strategische punten, al niet ontgaan. Zodoende was Segustero (zoals Sisteron toen nog heette), een belangrijke schakel in de verbinding tussen de hoofdstad Narbonne en de Alpen. Je ziet het zo voor je hoe het vroeger geweest moet zijn. Kooplieden onderweg die geen schijn van kans hadden de tolheffingen te ontlopen en het garnizoen tot de tanden gewapend op de loer liggend.
Alleen voor Napoleon hing men in Sisteron de vlag uit en hij werd er groots onthaald tijdens zijn laatste triomftocht. Maar de geschiedenis kent een grillig verloop. Een paar maanden later, na de beslissende nederlaag bij Waterloo werd hij verbannen naar St. Helena, waar hij zes jaar later stierf.
Er zijn geen grote monumenten van Napoleon in Sisteron, maar op winkelruiten en in de namen van restaurants keert zijn naam nog regelmatig terug. Hij zal er niet snel vergeten worden.