Vrijdag de 13e

Donderdag 12 mei  
Een mooie route brengt ons naar Purullena, bekend door zijn grotwoningen. In dit dorp   wonen nog  zo'n 1100 mensen van de in totaal 2700 inwoners in meer dan vijfhonderd grotten. We brengen een bezoek aan een soort grotmuseum, dat zich  vanzelfsprekend in een grot bevind. Eigenlijk zijn het drie grotwoningen boven elkaar, waarvan alleen de onderste verdieping wordt bewoond. Die etage is trouwens behoorlijk comfortabel ingericht. Hier woont het gezin van Francisco Carmelo Requena Martínez met twee jonge kinderen. Al elf generaties is deze grot van drie verdiepingen in het bezit van zijn familie.                                    

    
Binnen is te zien hoe mensen gedurende eeuwen hebben geleefd en nog steeds leven. De tweede verdieping is ingericht in de stijl van vijftig jaar geleden en op de derde verdieping zijn in het etnologische museum alle gebruiksvoorwerpen van die elf generaties uitgestald. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht over het dorp en kunnen we goed zien hoe zo’n grottenwijk er van bovenaf uitziet met al die hoge, witte schoorstenen. Binnen lijkt de grotwoning, afgezien van de ronde plafonds,  op een normaal huis. Maar hoe verder we naar achteren lopen (de woning is 26 meter diep), hoe duidelijker het wordt dat wij ons in de aarde bevinden. Er komt hier geen daglicht meer binnen.  De grot van Francisco heeft 3 schoorstenen en deze dienen voornamelijk voor toevoer van verse lucht. In de hitte van de zomermaanden is het wonen in een grot heel gerieflijk. Het hele jaar door is het er 18 tot 20 graden.

Purullena is ook bekend vanwege zijn aardewerk. Het gekleurde serviesgoed is er in alle vormen en maten en wij slaan hier natuurlijk onze slag.

We rijden verder door de streek en vanaf de mirador die bovenop een grotwoning in het stadje Guadix ligt, hebben we een prachtig uitzicht over de stad.

Het wijkje rond dit uitkijkpunt staat vol met kleine, witte huizen aan nauwe, bochtige straatjes waar amper een auto doorheen kan. De ene grotbewoner heeft zijn gevel netjes witgekalkt, terwijl de aanwezigheid van een ander huis enkel wordt verraden door een deur. Sommige grotten hebben een bloemrijk voortuintje, compleet met gietijzeren hekwerk. En op de achtergrond schurkt het landschap, dat in de verte associaties oproept met de Grand Canyon, gebroederlijk tegen de Sierra Nevada aan.

Onderweg aanschouwen we een maanachtig landschap van woestijnen, heuvels van zandsteen met droge rivierbeddingen.

.

Om de sfeer van het wilde westen te proeven maken we bij Ford Brava een tussenstop. 

.

Hier werden in het verleden spagetti-westerns opgenomen, zoals The Good, the Bad and the Ugly. Maar ook de woestijnopnames van de films : Cleopatra, Dr. Zhivago en Laurence of Arabia. 

.

Sergio Leone heeft hier zelfs een heus filmdorp laten bouwen. Het decor is nu verworden tot een soort pretpark: miniHollywood. De entree is maar liefst € 22,50 p.p. en dat vinden we iets te gortig om de Daltons met een bezoekje te kunnen vereren. Daarom geeft Henk ons eigen paardje  Betty maar weer de sporen en rijden richting Almeria. Vanaf hier verandert het landschap in een troosteloze aaneenschakeling van plastic kassen. Gelijk een witte oceaan, kilometers lang tot aan de zee. Foeilelijk!

Dit is de nieuwe vorm van landbouw: plasticultura. Het hele jaar door worden hier tomaten, paprika’s, komkommers, aardbeien, bloemen etc. voor de Europese markt geproduceerd. In deze plastic wereld wonen en werken tienduizenden, vaak illegale Afrikanen.

.
Als we de autoweg verlaten rijden we dwars door dit mega kassengebied. Het is vies, troosteloos en er ligt heel veel afval in de vorm van half vergaan plastic folie. Na enkele kilometers komen we in Balerma.

De kassen liggen hier aaneengesloten tot aan het dorp.Wat bezielt mensen om hier hun vakantie door te brengen. De camping ligt aan een lage duinrand van een saai strand. Het is al laat en daarom besluiten we om toch maar te overnachten en morgen zo snel mogelijk te vertrekken. 

vrijdag 13 mei
Mijn verjaardag, maar ook nog eens vrijdag de 13e. Ik ben niet zo bijgelovig, maar sta op met een raar voorgevoel. De dag begint overigens prima, het zonnetje schijnt en de douche is voortreffelijk. Henk en Alex verwennen me met een lekker ontbijtje op bed.  We pakken de boel weer in en laten deze troosteloze omgeving achter ons. En dan slaat het noodlot toe op de snelweg, Een enorme klap, gevolgt door een hoop kabaal, waarna de wagen begint te slingeren. Henk ziet kans om Betty op een afrit naar de kant te sturen. Wat een knap staaltje van stuurmanskunst! Ja hoor, een klapband. Hebben wij weer. Achter ons stopt een Spanjaard, die een gevarendriehoek op de weg plaatst en ons opdraagt de gele hesjes aan te trekken. Hij neemt onmiddellijk het initiatief om de finaal aan gort gereden band te verwisselen. Dat valt nog niet mee, maar na enkele pogingen lukt het de heren toch om met twee krikken Betty omhoog te krijgen. We hebben het al vaker gemerkt, Spanjaarden zijn over het algemeen erg vriendelijk en behulpzaam. We kunnen gelukkig weer verder. De eerstvolgende afslag brengt ons in Torre del Mar, waar we ons settelen op camping Laguna Playa.

.

Nu zien we pas goed wat de gevolgschade van de klapband is en dat is niet gering. De hele wielkast is weggeslagen, dit ziet er niet best uit.

De Alarmcentrale gaat voor ons op zoek naar een Ford dealer, die ze ook vinden in de nabij gelegen stad Velez-Malaga. Als alle afspraken m.b.t. de banden op de rit staan gaan Henk en Alex boodschappen doen.  Bij terugkomst heeft Alex een fiets voor zichzelf voor de komende 3 dagen gehuurd.

Ondertussen is het al weer avond geworden en zoeken we het restaurant op,  waar Alex eerder die dag heeft gereserveerd. Het is tenslotte nog steeds mijn verjaardag. Wat ze niet wist is dat er deze avond live muziek is. Er worden achtereenvolgens een drumstel, enkele gitaren en enorme kasten van geluidsboxen naar binnen gesjouwd. Dat belooft wat! En dan is het zover, de artiesten settelen zich achter hun instrumenten. En wat voor artiesten........

Niet te geloven: het zijn oude rockers van Engelse origine. Alex schat ze een jaar of tachtig. Ze zingen nummers uit de sixties. Good Old time.  Dit is niet alleen leuk, ze zijn ook nog eens echt goed! Vooral de leadzanger in zijn flower-power outfit weet de stemming er prima in te krijgen. Binnen een mum van tijd staan de gasten te swingen op nummers als ' Knockin' on Heavens Door'. Hoe toepasselijk.

En zo eindigt mijn verjaardag toch nog met een onvergetelijke, leuke avond. 

Pinksterweekend 14, 15 mei en 16 mei
We doen het heel rustig aan, want de schrik zit er nog steeds een beetje in. Bovendien is het strandweer geworden en Alex wil graag met een kleurtje thuiskomen. Toen het in Nederland prachtig weer was zaten we hier in een depressie. Nu is het andersom, dus normaal zoals het in Zuid-Spanje hoort te zijn. We maken fietstochtjes langs de kust, genieten van het campingleven en van het strand.

Alex waagt zich zelfs nog in de zee, kan ze dat ook weer afvinken op haar 'to do list'.

Dinsdag 17 mei
Aan alles komt een eind. De vakantie zit er weer op voor onze dochter. Met de directe bus zijn we binnen 40 minuten in Malaga en binnen 15 minuten met de trein op het vliegveld. Het afscheid valt ons zwaar, het is iedere keer zo gezellig met haar erbij. Na Alexandra te hebben uitgezwaaid maken we van de gelegenheid gebruik om Malaga te ontdekken. 

We brengen een bezoek aan het Picasso museum. Picasso is de grondlegger van het kubisme en is in Malaga geboren. Hij heeft hier de eerste 10 jaar van zijn leven gewoond.

Je zou kunnen zeggen dat hier de wortels van zijn creatieve geest zijn gepland. Echt beroemde schilderijen zijn hier niet te zien, die hangen in Barcelona waar de collectie veel uitgebreider is en meer is gericht op de verschillende periodes in zijn leven.

In de directe omgeving van het museum leiden gezellige straatjes je naar het Alcázar en het Romeinse theater. Het is daar erg toeristisch met veel straatmuzikanten.

De rest van de dag wandelen we door mooie parken en rusten we uit op een terrasje.

I

In Malaga zijn prachtige stadsparken, die in niets onderdoen voor de botanische tuinen die we onderweg zagen. Terug naar Torre del Mar nemen we de bus, die ons langs alle kustplaatsjes voert. Deze bus doet er een stuk langer over dan de snelbus, maar het is wel erg leuk om te zien. We zijn doodmoe als we op de camping arriveren. Het was een enerverende week vol van emoties.