SOS Cedric

3 oktober 2015
Dat is schrikken! Het dakraam in de badruimte is verdwenen. Losgeschoten en weggewaaid tijdens het rijden. Nog een geluk dat er niemand achter ons reed. En mazzel dat het mooi weer is én dat het niet het dakraam van de woonruimte is of - nog erger - boven het bed. Maar hoe kom je aan een nieuw exemplaar? Uiteindelijk slagen we in Narbonne, dankzij internet. Het bedrijf wil hem er wel voor ons inzetten, maar heeft pas over twee weken tijd. Daarom krijgen we het nummer van een ZZP'er, die met een mobiele werkplaats rondrijdt en hulpeloze toeristen weer op weg helpt. De  receptionist van onze camping is zo aardig om hem voor ons te bellen en ja hoor, één dag later verschijnt er een aantrekkelijke jongeman met sixpack in een servicewagen. Hij heet SOS Cedric en is erg behulpzaam en handig. Binnen een uur heeft hij het gefixt, de engel. Nu kunnen we Betty weer met een gerust hart ergens achterlaten.
We fietsen naar Gruissan door een waterrijk landschap met ooievaars en pelikanen, en het is flink trappen tegen de zeewind in. Eerst pinnen en dan naar een super. We rijden langs veel nieuwbouw bij de jachthaven van Gruissan-plage. Terug in het oude dorp Gruissan begint het te plenzen. Terwijl wij onder het genot van koffie met gebak bij een patisserie schuilen, denken we met dankbaarheid aan SOS Cedric, onze redder in nood. Terug op de camping, die midden in een wijds landschap ligt, vinden we het toch wel erg stil om ons heen geworden. Alleen lastige muggen verstoren onze rust. Om wat meer reuring te beleven, gaan we de volgende ochtend naar een camperplaats in Narbonne. 
Gelukkig zijn we er vroeg, het staat hier aardig vol. De stadsbus, die voor de camperplaats stopt, brengt ons binnen 10 minuten gratis naar het centrum met zijn gezellige winkelstraatjes. Dat is hier toch wel erg goed geregeld. Op het stadhuisplein staan we tegenover het tweede aartsbisschoppelijk paleis van Frankrijk, na dat van Avignon. Nu is er het stadhuis, een archeologisch museum en een kunstmuseum in gevestigd. Daarachter staat de St-Just en St-Pasteur kathedraal met een enorm hoog koor, dat in de 13e eeuw werd gebouwd. Je vindt er beeldhouwwerk uit de 14e eeuw en prachtige wandtapijten. Het onvoltooide dwarsschip is nu een binnenplaats die uitkomt bij het naastgelegen klooster. Een ontroerende getuigenis uit de klassieke oudheid is de 'Via Domitia', de weg die Italië met Spanje verbond in de tweede eeuw v. C., want men heeft midden op het stadhuisplein een gedeelte van die weg blootgelegd. Onze belangstelling gaat dan ook uit naar het Horreum. Dit zijn ondergrondse Romeinse gangen die aan het einde van de eerste eeuw v. C. als opslagplaats dienden. We lopen door een doolhof van graanschuren en stortkokers op vijf meter onder de grond. Sommige gedeelten zijn niet toegankelijk vanwege instortingen. Er zijn diverse amforen tentoongesteld, maar uiteindelijk valt de vondst wat tegen. De uitgraving is nog in ontwikkeling. Weer boven de grond slenteren we over de Promenade des Barques met meer dan 100 jaar oude platanen tot we bij Pont des Marchands aankomen. De brug over het kanaal verbindt de stadswijk met het historisch centrum. Deze brug omvatte vroeger 7 bogen en maakte deel uit van de Romeinse weg Via Domitia. Net als in Florence zijn in de panden die over de brug heen zijn gebouwd winkeltjes gevestigd. In de stadswijk aangekomen trekt het gebouw van de Hallen onze aandacht. Het is een prachtig gebouw in Art-deco stijl.
De volgende dag rijden we naar Collioure, dicht bij de Spaanse grens. Het is een heuvelachtig landschap, je zit hier dan ook in de uitlopers van de Pyreneeën. Via een smal weggetje, waar je elkaar niet kunt passeren, rijden we stijl naar beneden. Dit is de enige camping in de buurt van het dorp die nog open is, dus we hebben geen keus. We gaan de uitdaging aan om vanaf de camping via het kustpad naar Collioure te wandelen. Een pittige wandeling langs een woeste kust met trappen, ruwe stenen en steile rotsen, maar het uitzicht op de Middelandse zee maakt alles goed. Moe maar voldaan strijken we neer op een terras om te kijken naar de toeristen, die door de kleurrijke straatjes met souvenirwinkeltjes, galerieën en horeca gelegenheden schuifelen. Collioure is een vissersdorpje, dat zijn oorspronkelijke karakter heeft behouden. Ansjovis is nog steeds een belangrijke bron van inkomsten en er zijn twee zouterijen, die bezichtigd kunnen worden. Een enorm kasteel uit de 13e eeuw, waar de koningen van Aragon nog gewoond hebben, is de grote blikvanger. In die tijd hoorde de Roussillon nog bij Spanje. Pas in 1659 kwam het gebied in Franse handen. De rood-geel gestreepte Catelaanse vlaggen, die je overal ziet maken duidelijk waarmee de bevolking zich het meest verbonden voelt. Tegenover het kasteel staat een kerkje, de Notre Dame des Anges, waar altaarstukken van bekende Catelaanse meesters te zien zijn. De oude vuurtoren doet dienst als klokkentoren. 
De bekende schilder Matisse voelde zich aangetrokken door de kleuren van Collioure en heeft hier lang geschilderd. Andere schilders volgden zijn voorbeeld en ondergingen Matisses invloed. Ze worden fauves genoemd, vanwege hun experimenten met felle kleuren. 
De volgende dag willen we met Betty terug naar het dorpje, want we vonden het heel gezellig. Maar we kunnen haar niet parkeren en daarom rijden we langs de kronkelende kustweg naar het naburige dorp Port Vendres. Met de fiets rijden we langs de haven, waar Vauban (de architect van Lodewijk XIV) fortificaties bouwde. Vissers boeten er hun netten aan de kade. Deze plaats is voor ons verder minder interessant, dus fietsen we terug naar Collioure. In een straatje achter de haven treffen we een prima restaurant, waar we lunchen. 
Terug in Port Vendres besluiten we naar een vlakker gebied te gaan om wat fietstochten te maken. We vinden een knusse camping bij Canet-plage in de buurt van de jachthaven.