Vonitsa

11 en 12 september.
Henk en ik hebben vanacht  niet zo best geslapen. Dat lag niet aan de camping, want die was prima. Nee, we maakten ons zorgen over het vertrek de volgende ochtend. We moeten namelijk met een stijgingspercentage van 16 procent over een smalle weg met allemaal haarspeldbochten omhoog klimmen. Dat betekent dus een schietgebedje doen en hopen dat we deze kilometer geen tegenliggers ontmoeten. De reddende engel is uiteindelijk de beheerder van de camping. Hij zal wel vaker met dit bijltje hebben gehakt en gaat ons de volgende ochtend voor op de scooter als een soort verkeersregelaar. 
We verlaten het eiland Lefkas en rijden naar Vonitsa. Dit stadje ligt aan een binnenzee en is niet zo toeristisch als Lefkas. Het is een levendige plaats zonder bezienswaardigheden, op een citadel na. Wij rijden verder, want 3 kilometer buiten Vonitsa is een camperplek. Via een kronkelweggetje komen we terecht bij een afgelegen baai, waar nog een paar camperaars bivakkeren. Van de boerin mogen we overal gaan staan, maar niet onder de bomen vanwege het gevaar van vallende takken. Het valt ons op dat het in Griekenland aan de kust 's middags vaak hard waait. Er loopt hier ook een kudde scharrelkoeien, die extreem nieuwsgierig zijn naar ons en onze camper. Op het strandje staan ze gemoedelijk onder een parasol te herkauwen. Wij blijven hier 2 dagen en we zwemmen, luieren en lezen wat. Dit strandje wordt voornamelijk 's morgens bezocht door locals op leeftijd. Ze blijven uren in het water en gaan pas tegen lunchtijd weer huiswaarts op hun brommertje. Op de tweede avond van ons verblijf begint het hevig te weerlichten en de wind wakkert aan. De anders zo kalme zee verandert in een woeste watermassa met hoge golven. Toch gaat het niet regenen en ook de onweersklappen blijven ver weg. Wij slapen er niet minder door.