Ooievaars en sardientjes

Op 21 mei rijden we vanuit Spanje de grensrivier Guadiana over en daarmee zijn we in Portugal. We zetten onze horloges een uur terug.

Het eerste stadje dat we bezoeken aan de Algarve is Tavira, een alleraardigst plaatsje dat 37 kerken, een kasteel en huizen met meervoudige, driehoekige daken heeft. Het oeroude Tavira - ooit een Romeinse haven en later een Moorse vestingstad - werd na de aardbeving van 1755 herbouwd. We zullen de komende tijd nog veel te weten komen  over deze meest vernietigende aardbeving in de geschiedenis, waardoor veel steden verwoest werden. 

Betty kunnen we kwijt op een groot parkeerterrein naast de Mercado Municipal met uitzicht op de Rio Giláo. Een prima plek, dicht bij het stadje en er staan nog zo’n 20 campers wat een veilig gevoel geeft. We maken een heerlijke wandeling langs de rivier tot aan de Ponte Romana, een oude Romeinse brug.

Aan weerszijde van de rivier staan mooie oude huizen, waaraan je kunt zien dat Tavira ooit welvarend was. Via een wirwar van smalle straatjes komen we bij het Castillo en beklimmen de toren. Dit is de beste plek om van het panorama te genieten.

We zien de golvende daken, de koepels van de kerken, de rivier en de zoutpannen, met aan de horizon de blauwe lijn van de zee. Binnen de muren van het Castillo bevindt zich een prachtige tuin die vol staat met mooie bloemen. We bezoeken ook nog het gemeentelijk museum Museu Municipal, gevestigd in het Palácio da Galeria.

Als paleis vinden we het niet zo bijzonder, maar de zwart/wit foto expositie van Artur Pastor over het vroegere leven in de Algarve is heel interessant. Tegenwoordig leven de inwoners van Tavira vooral van het toerisme. https://arturpastor.tumblr.com

De volgende ochtend rijden we door naar Faro, hoofdstad van de Algarve. Ondanks de verkeerde aanwijzingen die we van Snooper doorkrijgen zijn we toch vrij snel op de plek van bestemming. Het is de enige parkeerplaats in Faro waar campers mogen staan. Wel een gunstige plek zo pal bij de vestingmuur van de oude binnenstad. De mooiste plekken zijn achteraan bij het water, lezen we in ons campergidsje. Wat we niet lezen is dat vliegtuigen die hier landen op zo’n 150 meter hoogte over ons heen komen. Nu zijn we wel wat gewend als Badhoevedorpers, maar dit is krankzinnig. We zullen nooit meer klagen over Schiphol. Gelukkig houdt het vliegverkeer ‘s avonds om 10.00 uur op en zitten we overdag toch niet in de camper. 

Faro ligt midden in een lagunegebied, waarin ook zoutpannen liggen en stranden vind je alleen aan de oostkant van de stad.

Het is de stad van de ooievaars. Ze bouwen overal hun nesten bovenop, de stadsmuren, lantaarnpalen, klokkentorens, je kunt het  zo gek niet bedenken. 

De oude stadskern is gescheiden van de ‘moderne’ stad door een omwalling, die vrijwel volledig intact is gebleven tijdens de aardbevingen. Binnen de stadsmuren zijn de meeste historische bezienswaardigheden, zoals de mooie stadspoort (Arco da Vila), de kathedraal (Sé Catédral), het oude stadhuis (Camara Municipal)en het bisschoppelijk paleis (Paco Episcopal). Dit gedeelte van de stad is toeristisch en gezellig druk. 

Ik ben op zoek naar een Apple-store en die heeft Faro. Weliswaar niet in het centrum, maar in zo’n karakterloze nieuwbouw wijk. De circle-stadsbus laat het minder toeristische gedeelte van Faro zien en brengt ons naar het ‘Forum Algarve’. Dit is een grote shoppingmall met een luxe uitstraling en veel bekende internationale winkels. In vergelijking met het oudere deel van Faro, dat toch een beetje armoedig aandoet met veel leegstand en achterstallig onderhoud zien de buitenwijken er zo op het eerste gezicht redelijk uit. Maar als de bus stopt in een wijkje waar hele families in golfplaten krotten wonen, zonder voorzieningen, zijn we toch verbaasd. Zo’n 40 jaar geleden zagen Henk en ik deze taferelen al in de wijk Benfica in Lissabon. Er is dus nog niet zoveel veranderd in Portugal en dat is heel triest. 

De Algarve is een regio van contrasten. Bij de kust is het een en al toerisme en er is een enorme rust zodra we een klein stukje landinwaarts rijden. Onze volgende stop is het plaatsje Silves, dat wordt gedomineerd door het imposante Moorse kasteel ‘Castelo do Mouros’ op de heuvel.

De stoere burcht herinnert eraan dat dit eens de hoofdstad van de Algarve was, toen de Arabieren nog met de scepter zwaaiden in Portugal.

We klauteren de heuvel op en wandelen langs de kantelen, vanwaar we een prachtig uitzicht op de bergen hebben.

In de verte zien we veel zwart geblakerde bomen. Door de bosbranden van vorig jaar, zijn menig eucalyptus en naaldbomen verbrand. Het Middellandse Zeegebied is sowieso erg gevoelig voor bosbranden. Die heerlijke geuren, die je aan een sauna doen denken hebben ook een keerzijde. Want wat we niet wisten is dat eucalyptusbomen giftig zijn, veel water uit de grond onttrekken en snel vuur vatten. Ze ontploffen regelmatig bij een brand en worden dan vlotjes honderd meter verderop gekatapulteerd, als een gigantische brandende toorts. Zo krijgt dat anders zo geurige Vicks Vaporub-eucalyptusbos een wel heel bittere nasmaak. 

In Silves vind ik een winkeltje dat ‘Fabulious Curve’ heet. Tja, dan moet ik naar binnen en tot mijn stomme verbazing spreekt men Nederlands. De eigenaresse vertelt me dat ze tot voor kort een winkel in Amsterdam had, maar deze nu heeft verkocht. Ik vind dat heel jammer omdat ik eindelijk weer een winkel vind die mijn maat en mijn smaak heeft. Ik koop gelijk maar twee jurkjes. Met de nieuwe aanwinst keren we terug naar de relaxte camperplaats, die wordt omgeven door ooievaars.

Deze streek is vruchtbaar en rustgevend en dat vinden de ooievaars ook. Op alle nesten zitten minimaal twee jongen en het is een geklepper van jewelste. Vol bewondering staan we te kijken naar hun pogingen om te leren vliegen en daarbij gebruik te maken van de thermiek. 

We ontmoeten er Antoine, die veel voor ons is gaan betekenen. Eén dag worden uiteindelijk 3 dagen, voordat we afscheid nemen en verder reizen.