Het einde van de wereld

27 mei.  We zijn weer aan de kust neergestreken. Ditmaal op een camperpark van dezelfde eigenaar als de vorige. Dezelfde faciliteiten, maar wel groter en drukker dan de vorige accommodatie.

Via de achteruitgang lopen we zo naar het prachtige Praia de Falésia, een schitterend strand maar we moeten er wel een trap van 140 treden voor afdalen.

We wandelen over de kliffen en genieten van het spectaculaire uitzicht.

 Er komt hier zo’n rust over ons, zodat we helemaal zen worden. Niet zo lang want we hebben een fietstocht op het programma gezet, die ons naar Vilamoura brengt. Dit is het grootste recreatiedomein aan de Algarvekust, zelfs van Europa. Een gigantisch toeristencomplex met hotels, appartementen en bungalows, een casino, discotheken, een winkelcomplex, maar liefst zes golfterreinen, tennisbanen en de grootste jachthaven van Portugal met 1300 ligplaatsen.

In deze omgeving zitten de rijke pensionado’s die exclusieve villa’s naast de golfbanen hebben gekocht. Op de boulevard is het gezellig druk met flanerende mensen. Heel veel horeca en overal kun je een boottochtje boeken of gaan zeilen, windsurfen, jetskiën, parasailing, sportvissen. Het is ons allemaal net iets te veel. Misschien is het contrast ineens te groot voor ons. Misschien hebben we al teveel toeristische plaatsen bezocht. Misschien… is het onze leeftijd. We hebben zelf geen idee. Dus fietsen we na de lunch terug over een onverharde route achter de kust en genieten van de rust. 

Onze volgende bestemming is Lagos, stad van Hendrik de Zeevaarder (1394-1460). Van hieruit vertrokken vele expedities over zee naar de ‘nieuwe’ wereld. Echter een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Lagos is de slavenhandel vanuit Afrika, waarmee de expedities werden gefinancierd. Ook over de baai is veel geschreven vanwege de zeeslagen die er rond 1700 werden geleverd tussen de Engelse en Hollandse vloot en de Spaanse Armada. Omdat we aan de rand van Lagos staan komen onze fietsen weer goed van pas, het centrum ligt 2 kilometer verder. Als eerste bezoeken we het rechthoekige fort Ponta da Bandeira dat een mooi uitzicht biedt op de azuurblauwe zee en de okergele rotsen op het strand van Dona Ana enerzijds en het stadje Portimão anderzijds.

We kijken hier met veel genoegen naar het gestuntel van leerlingen van de naastgelegen windsurfschool. Tegenover het fort zien we de gerestaureerde stadsmuren en op het plein kijkt Hendrik de Zeevaarder uit over de haven.

Je kunt zien dat Lagos een welvarende stad is, het ziet er allemaal verzorgd uit. De mercado is van recente datum. Deze heeft een aparte etage voor vis en daarboven een etage voor groente en fruit. Een glazen lift brengt je naar het tamelijk luxe restaurant op het dakterras, waar we uitgebreid lunchen. Na een stadswandeling fietsen we weer terug naar onze Betty en rijden door tot we in Sagres zijn. Naast Lagos vertrokken vanuit Sagres in de 15e eeuw ook vele ontdekkingsreizen. Hendrik de Zeevaarder sleet hier vele uren en verzamelde er sterrenkundigen, cartografen en de beste zeelieden om zich te bekwamen in de zeevaart. Zo ontstond vanzelf de gerenommeerde zeevaartschool. 

Deze nacht zullen we doorbrengen op het grote parkeerterrein, dat zich tegenover het zeefort op een landtong hoog boven de Atlantische Oceaan bevindt.

Maar eerst bezoeken we dit imposante fort Fortaleza en wat ons het eerste opvalt is de reusachtige windroos van stenen op het binnenplein.

Even verder staan de zeevaartschool, het gouveneurshuis, het huis van Hendrik en de kapel.

Vanaf het fort hebben we uitzicht op de Cabo de São Vicente, nog zo’n plek die we graag willen afstrepen van onze bucketlist.

‘s Nachts is het pikkedonker en Betty staat te schudden, dat het een lieve lust is. Het waait hier zo hard dat we de dakluiken nauwelijks kunnen openen. Het donderend geraas van de golven die op de rotsen beuken vinden we adembenemend.

Dit is dan ook de meest westelijke punt van het Europese vasteland en samen met nog zo’n 15 andere camperaars krijgen we deze nacht de mooiste sterrenhemel ooit te zien.

De volgende ochtend rijden we naar Cabo de São Vicente, dat we erg toeristisch vinden. Langs de weg staan stalletjes met souvenirs, kleden en andere goedbedoelde rommel.

Ook hier weer hoge, loodrecht oprijzende rotsen en diep beneden de altijd woeste oceaan. Het uitzicht is vandaag indrukwekkend, de lucht en het water intens blauw. Verder is er helemaal niets meer. 

Of zoals de Portugese dichter Luis Vaz de  Camões over deze plek schreef: “O fim do mundo” (het einde van de wereld).